Πλαστική σκλήρυνση του πέους η νόσος του Gigot de la Peyronie
Η πλαστική σκλήρυνση του πέους,είναι μία πάθηση που από απόψεως αιτιολογίας ονομάζεται ιδιοπαθής. Στην ιατρική με τον όρο αυτό εκφράζεται η αδυναμία εύρεσης για την νόσο γενεσιουργού αιτίας.
Για την δημιουργία της υπάρχουν πολλές θεωρίες, μεταξύ των οποίων ο τραυματισμός του σηραγγώδους κατά την ερωτική πράξη, η κακή κυκλοφορία της περιοχής, η εκ γενετής ύπαρξη της νόσου, η σύνδεση της με άλλες παθήσεις όπως έλλειψη της βιταμίνης Ε και η λήψη φαρμάκων,όπως τα βαρβιτουρικά και οι β- αναστολείς.
Είναι μία φλεγμονή της μεμβράνης που ονομάζεται ινώδης χιτώνας και περιβάλει τον ιστό των σηραγγωδών σωμάτων.Η φλεγμονή αυτή μεταβάλει την δομή του ινώδη χιτώνα με την δημιουργία πλακών,οι οποίες μπορεί να φτάσουν να έχουν μέχρι και οστέινη υφή λόγω της εναπόθεσης ασβεστίου στην πάσχουσα περιοχή.
Τα συμπτώματα της πλαστικής σκλήρυνσης του πέους είναι κάμψη και στρέψη, πόνος και αδυναμία στύσης, έτσι ώστε πολλές φορές να υπάρχει πρόβλημα στην ερωτική επαφή.Άρα υπάρχουν δύο ειδών προβλήματα στον πάσχοντα,το αισθητικό και το λειτουργικό.
Με το δεδομένο ότι τα αίτια της πάθησης δεν είναι γνωστά, γίνεται σαφές ότι η θεραπευτική αγωγή είναι «άχαρη» και για τον γιατρό και για τον άρρωστο,διότι δεν επιφέρει πάντοτε τα αναμενόμενα καλά αποτελέσματα.Το γεγονός ότι η πάθηση μπορεί να αυτοθεραπευθεί, μπερδεύει ακόμη περισσότερο τα αποτελέσματα της θεραπευτικής αγωγής.
Ως θεραπευτικές αγωγές σήμερα υπάρχουν η συντηρητική και η χειρουργική.
Στα πλαίσια της συντηρητικής θεραπευτικής αγωγής,τα φάρμακα τα οποία χρησιμοποιούνται είναι κυρίως η βιταμίνη Ε,το παραμινοβενζοικό οξύ του καλίου,η ταμοξιφένη,και η ενέσιμη χορήγηση κορτιζόνης στο σημείο της πλάκας.
Οι στόχοι της συντηρητικής θεραπευτικής αγωγής είναι η ευθείαση του πέους και ο έλεγχος του πόνου κατά το στυτικό επεισόδιο.Όσον αφορά την στυτική δυσκολία, που όπως έχουμε ήδη αναφέρει συνυπάρχει σε ένα 20% των ασθενών που έχουν την νόσο,η συντηρητική θεραπευτική αγωγή συμπληρώνεται με την υποστήριξη της στύσης φαρμακευτικά με αναστολείς PDE5 ή ενδοπεϊκές ενέσεις αγγειοδιασταλτικών ουσιών.
Οι χειρουργικές θεραπευτικές λύσεις είναι τρεις και χρησιμοποιούνται όταν για τουλάχιστον έξη μήνες, η θεραπευτική αγωγή με τα φάρμακα δεν έχει επιφέρει θεραπευτικά αποτελέσματα. Σε περιπτώσεις κάμψης του πέους (συγγενής κάμψη, νόσος Peyronie,κάμψη μετά από κάταγμα και τραυματισμό πέους) εκτελούνται επεμβάσεις φαλλοπλαστικής ευθειασμού, με στόχο τη διόρθωση της παραμόρφωσης και την εξασφάλιση της φυσιολογικής στυτικής λειτουργίας. Επιλέγουμε μια από τις παρακάτω τρεις τεχνικές ανάλογα με τον τύπο΄την εντόπιση και το βαθμό της βλάβης, την ηλικία και τη στυτική λειτουργία του ασθενούς
Η πρώτη είναι μία τεχνική η οποία ονομάζεται Nesbit και ευθειάζει το πέος, χωρίς όμως να αφαιρεί τις τυχόν πλάκες που προκαλούν την κάμψη. Σε αυτήν την τεχνική δεν υπάρχει πιθανότης όμως επιδείνωσης της στυτικής ικανότητας μετά την επέμβαση. Στην ουσία ο ευθειασμός του πέους επιτυγχάνεται με τη δημιουργία πτύχωσης, που γίνεται με την τοποθέτηση ραφών, στην αντίθετη πλευρά του πέους από την πλευρά της κάμψης. Το πέος ισιώνει με την πτύχωση αυτή, δηλαδή ισοσκελιζεται προς τη βραχύτερη όμως μεριά και έτσι «χανουμε» σε συνολικό μήκος. Σε συγγενείς κάμψεις του πέους επιλέγουμε κυρίως αυτή τη μέθοδο, ωστε να διασφαλίσουμε απόλυτα τη στυτική λειτουργία μιας και αναφερόμαστε συνήθως σε νεαρά άτομα. Όταν η συγγενής κάμψη είναι στην κοιλιακή μεριά του πέους (στην κάτω δηλαδη) και συνδυάζεται με βραχεία ουρήθρα μπορεί να έχουμε καλό αποτέλεσμα με την παρασκευή και απελευθέρωση των σηραγγωδών σωμάτων από τηωβραχεία ουρήθρα.
Η δεύτερη χειρουργική θεραπευτική λύση είναι η ριζική σηραγγοπλαστική, κατά την οποία αφαιρούνται η πλάκες με τμήμα του ινώδη χιτώνα και στην θέση του τοποθετείται κάποιο μόσχευμα είτε αυτόλογο, είτε συνθετικό. Σε αυτή την τεχνική υπάρχει ένα μεγαλύτερο ποσοστό κάποιου επηρεασμού της στυτικής λειτουργίας ή επιδείνωσης του στυτικού προβλήματος, εκεί όπου προυπάρχει. Το πλεονέκτημα είναι ότι επιτυγχάνουμε πάρα πολύ καλό ευθειασμό του πέους και ισοσκελιζοντας προς τη μακρύτερη πλευρά, απέναντι από τη μεριά της κάμψης του πέους «κερδίζουμε» σε μήκος, διατηρώντας το φυσιολογικό μέγεθος του πέους.
Τέλος σαν εναλλακτική χειρουργική λύση είναι και η τοποθέτηση ενδοπεικής πρόθεσηςμε remodeling του πέους. Η τεχνική αυτή είναι εξειρετική σε ασθενείς, οι οποίοι παρουσιάζουν την πλαστική σκλήρυνση του πέους,ενώ ταυτόχρονα διαπιστώνεται και μεγάλου βαθμού στυτική διαταραχή. Στον ίδιο χειρουργικό χρόνο γίνεται ένας ειδικός χειρισμός σπασίματος της πλάκας και ευθειασμού του πέους και κατόπιν τοποθέτησης πεϊκής πρόθεσης, με έξοχα αποτελέσματα, τόσο στον ευθειασμό όσο και στην επίτευξη φυσιολογικής στυτικής λειτουργίας.
Εμφαίνεται λοιπόν, ότι η θεραπευτική αγωγή δεν έχει γενικούς κανόνες, αλλά προσαρμόζεται σε κάθε ασθενή ανάλογα με την έκφραση της νόσου και την ενόχληση του πάσχοντος. Ένας σπουδαίος παράγοντας για την επιλογή της θεραπευτικής αγωγής είναι η ύπαρξη η όχι του στυτικού προβλήματος. Οι ασθενείς με καλή στυτική λειτουργία, εάν δεν έχουν μεγάλη κάμψη,πρέπει να αντιμετωπίζονται με την τεχνική Nesbit, ώστε να μην δημιουργηθεί πρόβλημα στην στύση μετά την χειρουργική αποκατάσταση.Τέλος ασθενείς με μεγάλη κάμψη και στρέψη του πέους, η οποία ακολουθείται από μεγάλη στυτική διαταραχή, πρέπει να αντιμετωπίζονται με ριζικές σηραγγοπλαστικές και φαρμακευτική υποστήριξη της στύσης,ή με την τοποθέτηση της ενδοπεικής πρόθεσης η οποία λύνει και το πρόβλημα της ευθείασης και το πρόβλημα της στυτικής δυσκολίας.
Οι επεμβάσεις αυτές γίνονται με αναισθησία και παραμονή λίγων ωρών έως μιας ημέρας στο νοσοκομείο. Είναι απόλυτα ασφαλείς, με μικρές μετεγχειρητικές ενοχλήσεις και πόνο και άμεση κινητοποίηση του ασθενούς. Η ούρηση γίνεται φυσιολόγικά και επιτρέπεται η σεξουαλική δραστηριότητα τρεις με τέσσερις εβδομάδες μετά την επέμβαση.